TRAHIABLAUTA (NICK ERVINCK)
Met dit sculptuur heb ik een vreugde dans, een sensuele beweging, de windstroom van de wind bij de ballonvaart, energie en kracht willen symboliseren. Net in deze harde tijden wens ik een sculptuur die optimisme uitstraalt en jong en oud laat wegdromen in hun fantasie.
De sculptuur lijkt een vreemd endoskelet, een abstract geraamte dat leven wordt ingeblazen door de organische, vloeiende textuur. Ik speel hier bewust met de beeldtaal van Henry Moore’s latere beeldhouwwerken. Waar Michelangelo zich nog bezighield met het wegkappen, beitelen of kerven van de materie, wordt hier in het digitale ontwerpproces als het ware de omgekeerde weg gevolgd. De virtueel gemaakte vorm werd niet ‘bevrijd’ uit het materiaal, maar resulteert in een productieve kracht op zich. Aan de hand van 3D-technologie tast ik voortdurend de fragiele grens af tussen wat mogelijk is en de realiteit.
Het speelse beeldhouwwerk komt volledig tot leven wanneer het zonlicht op deze glanzende vorm schijnt en je de wolken langzaam over het sculptuur ziet bewegen. Door deze reflecties straalt het werk nog meer kracht, poëzie en leven uit. De sierlijkheid en het verrassende van de sculptuur zorgt ervoor dat dit kunstwerk niemand onberoerd zal laten. Los van deze inhoudelijke connotatie, is het een esthetische sculptuur die iedereen gelukkig maakt en zorgt voor wat zonneschijn, ook op een regenachtige dag.
Mijn oeuvre is een manier om de wereld te ervaren, in zijn chaotische schoonheid, in zijn onbepaalbare grootsheid, in zijn poëtische charme. Tegenover onze traditionele ervaring om architectuur vooral in BOX vorm te zien, in horizontalen, vertikalen en in hoekige ruimtes, staat een andere mogelijke blik die eerder rond is, grillig en onvoorspelbaar. Al te lange Westerse argwaan tegen het zogenaamd vormeloze, want ontsnapte het amorfe niet aan onze onstuitbare drang tot controleren en rationaliseren?
BLOB is inderdaad veeleer organisch, toont voluit een proces van oneindig en ongenadig groeien, en zet het minuscuul kleine uitdijend verder in het monumentaal grote. Als een bewegende spat, een uitvergrote regendruppel, een kosmisch ei, een vorm van energetische pulsatie die alle dimensies uit balans brengt en van nieuw leven voorziet.
Kiezen voor de potentie van een wereld in een permanente BLOB is dus kiezen voor een wereld met een sterke innovatief vermogen, een aanzet tot een provocerende verbeelding die elke mogelijke expansie toelaat, nergens te voorzien is, nergens te stoppen valt.
BLOB is dan ook voor mij vooral vrijheid die naar buiten toe stroomt, onbegrepen vrijheid weliswaar, en daarom zo aantrekkelijk voor een kunstenaar. Ze stelt het verlangen voor om opgezogen te worden in een andere wereld, om een andere dimensie te gaan verkennen en dus buiten de traditionele werkelijkheid te treden. In die zin drijft ze op een aantrekkingskracht die tegelijk oeroud en hedendaags is, binnen en buiten deze aarde werkzaam, zeer concreet maar ook bijzonder symbolisch.
Mijn BLOBs waaieren uit, steeds maar weer vanuit mijn passie om lineaire zintuiglijkheid (zeg maar: oude architecturale orde) om te buigen naar meer ronde en vloeibare vormen (zeg maar: rhizomatisch uitzwermende chaos). Dit kadert in mijn verlangen om iets toe te voegen aan het grote verhaal van de beeldhouwkunst, tot en met het willen heruitvinden van de meest elementaire vormen ervan.
NICK ERVINCK
(°1981) studeerde af in 2003 aan de KASK (Koninklijke Academie voor Schone Kunsten, Gent) met een masterdiploma in Mixed Media. Hij schoolde zich daarna bij in het computermodelleren, beeldhouwen en werken met materialen als polyester, gips en hout. Na les te hebben gegeven aan kunstacademies in Tielt, Menen en Kortrijk (2004-2012) keerde hij terug naar het KASK om hier drie jaar als gastprofessor door te brengen.
Zijn werk bestaat uit grote installaties, handgemaakte en 3D-geprinte sculpturen, keramiek, prints, tekeningen, lightboxes en animatiefilms. Hoe divers deze kunstproductie ook moge zijn, bovenal blijft hij gefascineerd door de ‘negatieve ruimte’ zoals hij die ontdekte bij klassieke beeldhouwers als Henry Moore en Barbara Hepworth. De vaststelling dat een ‘gat’ in de materie zo’n jong idee is, zal hem vermoedelijk de rest van zijn leven blijven achtervolgen. Als kind van zijn tijd speelt hij hier een wisselend spel mee tussen de fysieke en virtuele wereld, zich bedienend van zowel het klassieke als het nieuwe vakmanschap (computers, 3D printen en frezen). Van hieruit onderzoekt hij op zijn eigen unieke manier klassieke thema’s zoals de mens (met focus op diens anatomie en de wording van cyborgs), planten (vooral hun genetische manipulatie), maskers en dieren, telkens vertrekkende vanuit een (kunst)historische achtergrond die hij versnijdt met de hedendaagse pop en sci-fi cultuur.
Hij ontving verschillende prijzen: Prix Godecharle (2005), The Fortis Young Ones Award (2006), de Provinciale Prijs voor Schone Kunsten West-Vlaanderen (2006) en de Rodenbach Fonds Award (2008). In 2013 won Ervinck ook de prestigieuze Merit CODA Award voor zijn kunstintegratie IMAGROD.
In 2009 werd Ervinck geprezen voor WARSUBEC, een monumentaal project gecreëerd voor de culturele site Zebrastraat, in Gent. Ook vele publieke en private opdrachten volgden, waaronder EGNOABER, Emmen; IMAGROD, Oostende; REWAUTAL, Sotogrande; LUCE, Amersfoort; TSENABO, Tielt; en WIBIETOE, Anderlecht. In 2009 verhuisde hij naar een oude autowerkplaats en transformeerde het tot een kunstenaarsatelier. Hij richtte Studio Nick Ervinck op in 2011.
Zijn werk is verworven door kunstverzamelaars over de hele wereld en getoond in solo- en groepstentoonstellingen in NRW-Forum Düsseldorf; Ars Elektronica, Linz; MARTa, Herford; Musée Paul Valéry, Sète; Musée Fenaille, Rodez; Laboral, Gijon; Museum Beelden aan Zee, Scheveningen; Bozar, Brussel; Brakke Grond, Amsterdam; S.M.A.K., Gent; Gallo-Romeins Museum, Tongeren; Museum Dr. Guislain, Gent; Vanhaerents Art Collection, Brussel; Museum M, Leuven; het Museum voor Schone Kunsten, Gent en het Middelheimmuseum, Antwerpen.
Buiten Europa zette Ervinck zijn eerste stappen met groepstentoonstellingen in UNArt Center, Shanghai; MOCA, Shanghai; Axiom, Tokyo; Oya Stone Mine, Tokyo; Northern Arizona University Art Museum, Flagstaff en Chamber, New York. In 2019 kreeg hij op vraag van de gemeenteraad van St. Petersburg (Florida) de opdracht om een openbare sculptuur in brons, OLNETOPIA, te maken. In 2020 werd hij door de Chinese overheid gevraagd om ALUNIK te maken voor het Shenzhen World Conventions & Exhibition Center in Shanghai. Recent organiseerde het Nationaal Museum van Finland een grote museale solotentoonstelling voor hem in Häme Castle, waar een monumentale installatie in première gegaan is. Naar aanleiding van deze tentoonstelling, bracht Nick ook een nieuwe grote monografie uit.
Nick Ervinck woont in Lichtervelde met zijn vrouw Kaat en hun drie kinderen: Lene, Ida en Thor.
